In mijn leven heb ik veel gehoord, gelezen en gevoeld over vertrouwen. En hoe meer ik het kan toelaten, des te groter is het mysterie ervan. Het meest raakt mij, nog steeds, de indringende getuigenis van de Nederlandse zenmeester Ton Lathouwers. In een interview op Mahakarunachan.nl vertelt hij hoe bij hem het vertrouwen doorbrak. Tientallen jaren leefde hij in helle-angst voor eeuwige verwerping door God. Maar die angst verloor op een bepaald moment in één grote explosie van wanhoop en woede zijn greep op hem.

Soms kun je een zinnetje lezen waarvan je opveert en dat pure vreugde bij je oproept. Soms kun je op de fiets opeens een landschap binnenrijden waar je zo blij van wordt dat je afstapt om de vreugde nog beter toe te kunnen laten. Soms kun je zo getroffen worden door een bloemetje, een boom of een heen en weer wiegend takje dat je niet weet hoe je het hebt, zo diep is je blijdschap. Of je ziet een schilderij dat ineens als een vreugdekreet

Wat weerhoudt ons er toch van om elke dag ontspannen door te brengen in onze westerse paradijzen? Dit zinnetje zélf is voor menigeen al genoeg reden om overspannen in de gordijnen te klimmen. We zitten immers in Nederland nog steeds met het een na hoogste dreigingsniveau (4) als het om terrorisme gaat. Klimaatverandering vernietigt onze akkers en bedreigt onze watervoorziening. De Amerikaanse bevolking kiest een narcistische clown tot president. Het rijtje is nog lang niet af. Er is trouwens nog iets heel anders dat ons

Mijn oog viel op een boekenlegger van de hand van onze vriendin Anne-Riet. Zij had er deze prachtige tekst op gezet: Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu, wat unbidan we nu? Je zou het niet zeggen maar het is Nederlands, het vroegste Nederlands zelfs. Zo zeiden ze duizend jaar geleden: Hebben alle vogels nesten begonnen behalve ik en jij; wat wachten we nu, ofwel: 'Alle vogels zijn al aan het nestelen, behalve jij en ik; waar wachten we nog op?'. Waarschijnlijk

Haalt de tijd ons in? Je zou het bijna denken. Wat mijzelf betreft: veel BN'ers op tv…. nooit van gehoord. Straat-enquêteurs? Ze lopen me straal voorbij - te oud. Sociale media… ja sorry hoor; de pc en Google heb ik nog best meegekregen, maar wat daarna kwam niet echt. Ik voel me 27, maar ben het omgekeerde getal al royaal gepasseerd. Maakt het wat uit? Nee. Het lijkt wel zo, maar dat is schijn. Want het is maar de vraag in hoeverre tijd bestaat.

Ik maak dat zelf wel uit. Het ligt in veler mond bestorven en het geeft aan dat veel mensen autonoom willen zijn. Het idee is: onafhankelijk zijn, zelfstandig. Niemand nodig hebben. Ik maak mijn eigen regels en mijn eigen keuzes. Terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben, kijk ik uit op een rozenstruik die met zijn tweede bloei bezig is. Daarachter staat een groepje bomen en alles is opgenomen in het decor van een vroege herfststorm. Hoe autonoom is de roos of de

Op 3 april 2016 overleed Jules Schelvis. Ik luisterde in de aanloop naar 4 mei vaak naar zijn verslag van de deportatie naar Sobibor, getiteld Er reed een trein naar Sobibor. De directheid van het persoonlijke getuigenis van een overlevende, gecombineerd met de krachtsinspanning die het hem kostte om zich de gruwelen steeds weer voor ogen te halen, maakte grote indruk. Bovendien was hier een man aan het woord, wiens geloof in de humaniteit niet was geknakt. De schoonheid van de muziek bijvoorbeeld was voor

Wie bij mij binnenkomt voor persoonlijk onderhoud, groet gewoonlijk een afbeelding van de Boeddha. Niet zo maar een Boeddha. Maar een Boeddha met een briefje voor zijn gezicht. Het zit vast met een pleister waarmee je schilderwerk afplakt. Er staat ook wat op dat briefje, namelijk doubt every thing. Want kunstvriend Ferdie die het heeft gemaakt, denkt, net als ik, dat dit alles betwijfelen, elk ‘ding’, een belangrijke boodschap van de Boeddha is. De boodschap dat je alles zelf moet onderzoeken, dat je niets voor

Als je diep in het woord democratie duikt, dan weet je dat het over vertrouwen gaat. Daar hoef je geen Jan Terlouw voor te zijn. Je geeft met je stem iemand het vertrouwen namens jou te spreken en te handelen. Je vertrouwt erop dat een meerderheid ook oog heeft voor essentiële belangen van een minderheid. Je vertrouwt erop dat gekozenen zich behoorlijk informeren en dat ze ook jou geïnformeerd houden.

Je vertrouwt erop dat er aldus geen mensen aan de bak komen die de democratie

Op zoek naar datgene wat ons kan leiden in ons handelen, hebben wij de laatste jaren het begrip compassie opnieuw ontdekt. Pogingen om richtlijnen voor de ethiek te ontlenen aan religieuze principes bleken immers onhoudbaar, al was het maar omdat deze principes niet universeel genoeg zijn. Wie aan de andere kant probeerde de ethiek te grondvesten op het redelijke denken, liep ook al vast. Het goede is geen uitkomst van redeneren. Bovendien: het handelen heeft ook een motor nodig, beweegredenen en motivaties. Dat kunnen beginselen

Iets zeggen over vluchtelingen? Dat kan alleen maar via mijn eigen gevoel, mijn eigen hart, mijn eigen denkraam.

Daar komen ze aan. In stromen. Bij ons in Heumensoord 3000; de eerste 300 zijn binnen. In tenten. Luxe tenten, dat wel, maar een stuk of wat vonden ze toch te min en keerden terug naar Ter Apel. Onvoldoende ventilatie, te weinig privacy. Wat doet mijn ego onder deze omstandigheden? Fulmineren tegen die ondankbare eikels. Maar afgezien daarvan: mijn angsthaasje, mijn harde criticus, mijn controlefreak, ……. ze

Het blad was lang aan de bomen dit jaar, toen ging het stormen. Gure windvlagen, kou, regen. Dus gordijnen dicht, kaarsje aan. Onder deze omstandigheden is ongetwijfeld het oer-Nederlandse woord ‘gezelligheid’ uitgevonden. Zolang er mensen bestaan, begeven zij zich, vooral tegen het einde van het jaar, op een zoektocht naar licht. In onze contreien, met zijn donkere, stormachtige eindejaarsmaanden, is dit verlangen naar het licht een nog heftiger metafoor, dan wanneer je kerstmis viert onder een tropenzon. Het winterzonnewendefeest beoogde in de oudste, zogenaamd heidense,