Op 3 april 2016 overleed Jules Schelvis. Ik luisterde in de aanloop naar 4 mei vaak naar zijn verslag van de deportatie naar Sobibor, getiteld Er reed een trein naar Sobibor. De directheid van het persoonlijke getuigenis van een overlevende, gecombineerd met de krachtsinspanning die het hem kostte om zich de gruwelen steeds weer voor ogen te halen, maakte grote indruk. Bovendien was hier een man aan het woord, wiens geloof in de humaniteit niet was geknakt. De schoonheid van de muziek bijvoorbeeld was voor

Op zoek naar datgene wat ons kan leiden in ons handelen, hebben wij de laatste jaren het begrip compassie opnieuw ontdekt. Pogingen om richtlijnen voor de ethiek te ontlenen aan religieuze principes bleken immers onhoudbaar, al was het maar omdat deze principes niet universeel genoeg zijn. Wie aan de andere kant probeerde de ethiek te grondvesten op het redelijke denken, liep ook al vast. Het goede is geen uitkomst van redeneren. Bovendien: het handelen heeft ook een motor nodig, beweegredenen en motivaties. Dat kunnen beginselen